شکلِ مخرب‌تری از این رفتار، بمباران کودک با عشق و عطوفت در یک زمان خاص(وقتی حال مادر یا پدر خوبه) و سردی و بی توجهیِ دیوانه کننده به وقتِ حال بد و یا زمان تنبیه کودک هست.
شکلِ مخرب‌تری از این رفتار، بمباران کودک با عشق و عطوفت در یک زمان خاص(وقتی حال مادر یا پدر خوبه) و سردی و بی توجهیِ دیوانه کننده به وقتِ حال بد و یا زمان تنبیه کودک هست.
احساس ناامنیِ قابل توجهی باید در لایه های زیرینِ آگاهی کودک باید شکل بگیره. یک علامت سوال که چرا اینطور شد و ترس از آینده ای که پر هست از این عشق عمیق و بی توجهیِ عمیق تر.
اما این ارتباط با کودک درون باید چطور شکل بگیره؟
بنظر من با تلاش برای دیدن و شناساییِ بهتر خود. توجه کردن به رفتارِ بخصوصی که امروز از ما سر میزنه ولی از لحظه ای خاص در کودکی ریشه گرفته.
رفتاری مثل پس زدن یا فرار کردن از یک موقعیتِ احساسی و دریافت محبت… چون اون پایین می‌ترسیم از اتفاقی که بعد تر رخ خواهد داد.
در نهایت همه‌ی ما حضور عمیق اون کودک و رفتار سبک سرانه‌اش رو میتونیم در امروز ِ خودمون احساس کنیم. کمی توجه و پذیرش برای این موجود سیه روزی که پس زده میشه و انکار، باید راه حل شفا بخشی باشه.
Join → @Aparat_Tv 📺
لینک منبع
