زندگی خصوصی مردم زیر ذرهبین مسئولان؟

📌 زندگی خصوصی مردم زیر ذرهبین مسئولان؟
🖊زهرا جعفرزاده- روزنامه هم میهن
🔺پرسشی که با راهاندازی سامانه رصد سبک زندگی مردم مطرح شده است. 16 آبانماه خبر تصویب این سامانه رسید. در این خبر آمده بود که نمایندگان مجلس، وزارت ارشاد را مکلف کردند نسبت به راهاندازی سامانه رصد، پایش و سنجش مستمر شاخصهای فرهنگ عمومی، سبک زندگی مردم، مرجعیت رسانهای و وضعیت ارتباطات کشور اقدام کند. آنها این اقدام را در جلسهای علنی و در جریان ادامه بررسی گزارش کمیسیون تلفیق لایحه برنامه هفتم توسعه، بند «ب» ماده ۷۵ لایحه برنامه را به تصویب رساندند.
روزنامه هممیهن در گفتوگو با حقوقدانان، جامعهشناسان و پژوهشگران ابعاد راهاندازی سامانه رصد سبک زندگی مردم را بررسی کرده است:
✅ دادهها، عمومی شود
ماجرا از نظر اجتماعی ابعاد دیگری دارد و حسین ایمانیجاجرمی، جامعهشناس به این بخش میپردازد. او معتقد است که برداشتهای متفاوت از یک مصوبه به اعتماد میان حاکمیت و سرمایه اجتماعی بر میگردد. به گفته او، هر نوع داده اجتماعی – فرهنگی برای سیاستگذاریها و تحلیل و ارزیابی اوضاع جامعه لازم است.در این میان وزارت ارشاد هم پژوهشهای فراوانی در زمینه سرمایه اجتماعی و مصرف کالاهای فرهنگی انجام داده بنابراین اینکه پژوهشی در زمینه سبک زندگی افراد صورت گیرد، یا اطلاعات و دادههای آن گردآوری شود، اتفاق جدیدی نیست.
بنابراین اگر این اقدام در قالب مرسوم از طریق شورای علمی و توسط مدیران متخصص دانشگاهی انجام شود، جای نگرانی ندارد، اتفاقاً که برای تحلیل وضعیت کشور به چنین اطلاعاتی نیاز است.
اما اینکه گروهی نسبت به راهاندازی این سامانه ابراز نگرانی میکنند، شاید به اوضاع و احوال عمومی جامعه بر میگردد. به گفته این جامعهشناس، به نظر میرسد که جامعه ایران در وضعیت عادی بهسر نمیبرد و بخشی از مردم و حاکمیت در شکاف عمیقی قرار دارند.
این جامعهشناس که با ماهیت جمعآوری دادهها درباره سبک زندگی و استفاده از آن برای سیاستگذاریها موافق است به هممیهن میگوید که این دادهها باید انتشار عمومی داشته باشد: «بالاخره اطلاع از اوضاع و احوال فرهنگی و اجتماعی جامعه، جزو اطلاعات محرمانه بهشمار نمیرود، بنابراین برای جلب اعتماد عمومی باید این اطلاعات به صورت عام منتشر شوند. بههرحال در دوره اصلاحات طیفهای معتدل نتیجه چنین پژوهشهایی را منتشر میکردند اما در دوره اصولگرایان نتایج این پژوهشها معمولاً اجازه انتشار پیدا نکرد.
او به محتوای کتاب «صدایی که شنیده نشد» نوشته عباس عبدی، محسن گودرزی و… اشاره میکند؛ کتابی با موضوع نگرشهای اجتماعی و فرهنگی و توسعه نامتوازن در ایران که تاکید میکند گرایشهای جامعه در حال تغییر است و اگر مسئولان در گذشته به آن مسائل توجه میکردند، قاعدتاً میتوانستند جلوی بسیاری از اتفاقات را بگیرند و سیاستها را تغییر دهند. این اقدامات البته در راستای اصلاح سیاستها و تجدیدنظر در آنها صورت میگیرد، اما زمانیکه سیاست مقدس است و قصد تغییر وجود ندارد، این دادهها هم کمکی نمیکند.
⛔️ محدودیت برای مؤسسات پژوهشی
به گفته جاجرمی، استفاده از دادههای این سامانه در سیاستگذاریها به سلیقه و برداشت گروه سیاسی حاکم نسبت به آن بستگی دارد، بههرحال در دولت قبلی شاهد بودیم که مراکزی مانند رصدخانه مهاجرت ایران راهاندازی شد، اما در دولت فعلی، فعالیتهایش محدود شد، مهاجرت هم مرتبط با سبک زندگی مردم است. حالا باید از مسئولان فعلی پرسید که چرا چنین اقدامی را انجام دادند؟ «نهادهای پژوهشی باید بیطرف و نهادها و مؤسسات دانشگاهی مستقل باشند. البته گاهی هم دولت احساس میکند که نتایج یک پژوهش، مصداق سیاهنمایی از اوضاع کشور است و به همین دلیل از انتشار آن ممانعت میکند.»
🔗متن کامل گزارش را اینجا بخوانید
#دیدبان_مهاجرت
@imobs_ir
لینک منبع